Le syndrome de Paris

Les touristes à Paris

Le syndrome de Paris est un trouble psychologique qui touche communément les individus qui font un séjour à Paris. Dans la plupart des cas, le syndrome touche les Japonais. Professeur Hiroaki Ota, un psychiatre Japonais qui a travaillé à Paris, est la première personne qui a diagnostiqué ce problème en France. 

Ang Paris syndrome ay isang sakit sa pag-iisip na karaniwang dumadapo sa mga taong bumibisita sa Paris. Karamihan sa mga naitalang kaso ng sakit na ito, mga Hapon ang karaniwang dinadapuan ng karamdamang ito. Si Propesor Hiroaki Ota, isang Hapon na psychiatrist, ay ang unang doktor na nakatukoy sa sakit na ito.

Il y a plusieurs histoires sur le syndrome de Paris comme cet étudiant japonais qui s’est enfermé dans une chambre d’hôtel à Paris. Une mère et sa fille qui se sont également enfermées dans une chambre d'hôtel aussi. De plus, il y a un homme qui a volé une voiture bien que il n’a pas un casier judiciaire au Japon. Ces incidents prouvent que le syndrome touche la manière de penser des gens.

Maraming nang naitalang kwento tungkol sa sakit na ito katulad ng isang estudyanteng Hapon na nagkulong sa kanyang silid sa isang hotel sa Paris. Mayroon ding isang mag-ina na kulong din sa kanilang silid sa isang hotel sa Paris. Dumadagdag pa rito ang isang lalaki ng nagnakaw sa isang sasakyan kahit wala pa naman siyang nagagawang krimen sa bansang Hapon. Ang mga insidenteng ito ay nagpapatunay lamang na ang sakit na ito ay nakaaapekto sa pag-iisip ng isang tao.

 

Le syndrome est caractérisé par ces symptômes: des hallucinations, de l'anxiété,  des palpitations au cœur et un effondrement mental.

Ang sintomas ng sakit na ito ay ang mga sumusunod: pagkakaroon ng mga guniguni, pag-aalala at pagkatakot, mabilis na pagtibok ng puso at ang magulong pag-iisip. 

 

Selon Jean Garrabé, un psychiatre retiré, le syndrome est à cause par la vision très idéalisée de Paris et qui conduit à la déception.  Les touristes japonais se sentent déçus quand ils voient que Paris ne corresponds pas à l'image qu'ils avaient. Ces visions, suivant Mario Renaux, psychiatre, sont trouvés et entretenues dans plusieurs journaux et magazines Japonais. Ils montrent que Paris est la capitale de la mode dans le monde et montrent les images de Renoir et Van Gogh également.

Ayon kay Jean Garrabé, isang retiradong psychiatrist, ang sakit ay dahil sa matinding pagtingin sa Paris na nagdudulot ng matinding pagkadismaya. Ang mga turistang hapones ay labis na nadidismaya kapag nakikita nila na ang Paris ay hindi ayon sa pagtinging mayroon sila. Ang mga pagtingin na ito, alinsunod kay Mario Renaux, isang psychiatrist, ay karaniwang natatagpuan sa karamihan ng mga dyaryo at magazine sa bansang Hapon. Ipinapakita nito na ang Paris ay ang fashion capital ng mundo, pati na rin ang mga litrato nina Renoir at Van Gogh.

Selon la presse, le syndrome est commun en japonaise. En fait, une 24-heure hotline a été mise en place pour les assister.

Ayon sa press, ang sakit na ito ay karaniwan sa mga hapones. Sa katunayan, isang pang-magdamagang hotline ang inilunsad upang asikasuhin ang mga dinapuan ng nasabing karamdaman.

À cause de l’augmentation des touristes en France, les victimes de ce syndrome a aussi augmenté.

Dahil sa pagdami ng turistang dumarating sa Pransiya, ang mga biktima ng sakit na ito ay patuloy rin sa pagdami.

 
Le syndrome de Paris ressemble au syndrome de Stendhal qui est décrit par une psychologiste italienne, Graziella Magherini dans son livre, « La sindrome di Stendhal ». Tout les deux causent des hallucinations et palpitations. Habituellement, les gens qui souffrent de ces syndromes rencontrent ces symptômes après avoir regardé un chef-d'œuvre.

Ang Paris syndrome ay kahalintulad ng Stendhal syndrome na inilarawan ng isang italyanang psychologist na si Graziella Magherini sa kanyang aklat na "La Sindrome si Stendhal." Ang dalawang ito ay nagdudulot ng pagkakaroon ng guniguni at mabilis na pagtibok ng puso. Kadalasan, nararamdaman ng mga tao ang mga sintomas na ito matapos nilang makaharap ang isang obra maesta.

Selon un source inconnu, «L’attente est l’origine de tous les chagrins.» Mais, dans ce cas, trop d’attente cause un trouble mental. À notre avis, il n’y a pas de problème à attendre mais nous devons toujours nous rappeler que les contes de fées sont trop beau pour être vrai.

Ayon sa kasabihan, "Ang labis na pag-asa ang ugat ng kasawian." Ngunit, sa kasong ito, ang labis na pag-asa ay nagdudulot ng sakit sa pag-iisip. Sa aming palagay, walang masama sa paghahangad at pag-asa ngunit marapat lamang na tandaan natin na ang mga kwentong alamat o fairy tales ay masyadong maganda at masaya upang mangyari sa totoong buhay.

Les sources Mga sanggunian
http://vimeo.com/32605162
http://www.youtube.com/watch?v=LYrvEr9owkc

Écrit par Kristine et Rodel